Ψάχνοντας τον κατάλογο μιας πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης παρατήρησα ότι εκεί που ο τίτλος του βιβλίου χρησιμοποιούσε τον τύπο «ζωφόρος», ο βιβλιοθηκάριος είχε γράψει εκ παραδρομής «ζωοφόρος». Πολλοί αναρωτιούνται ποιο είναι το σωστό. Το λεξικό της κοινής νεοελληνικής του Τριανταφυλλίδη δέχεται και τους δύο τύπους. Η λέξη ετυμολογείται από το ελληνιστικό ζωιοφόρος (το ωμέγα έχει υπογεγραμμένη, είναι ούτως ή άλλως μακρύ και φυσικά ως καταχρηστικός δίφθογγος το ωι είναι μακρύ). Το πρώτο συνθετικό προέρχεται από τα ζάω-ζῶ. Μακρύ και μεγάλο ο. Άρα, δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που ενστικτωδώς επιλέγουμε να γράψουμε και να προφέρουμε ζωοφόρος και όχι το αφύσικο και κοφτό ζωφόρος.
Αυτή είναι και η απάντηση σε όσους μιλούν για πέντα φωνήεντα στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, επιλέγοντας να ταυτίσουν το ωμέγα και το όμικρον με τον επονομάζομενο φθόγγο /ο/.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου