«Έστω λοιπόν δυο βράχοι που κείτονται κοντά ο ένας στον άλλο, ο ένας
έχοντας μείνει ακατέργαστος και χωρίς καλλιτεχνική επεξεργασία, ο άλλος
όμως δαμασμένος μέσω της τέχνης ώστε να γίνει άγαλμα θεού ή κάποιου
ανθρώπου, και μάλιστα ενός θεού ή κάποιου ανθρώπου, και μάλιστα ενός
θεού όπως της Χάριτος ή κάποιας Μούσας, κι ενός ανθρώπου όχι
οποιουδήποτε, αλλά ενός τον οποίο δημιούργησε η τέχνη βάσει όλων των
ωραίων ανθρώπων - ε λοιπόν ο βράχος που μέσω της τέχνης οδηγήθηκε στην
ωραιότητα της μορφής, εμφανίζεται ως ωραίος όχι επειδή είναι βράχος
(αλλιώς θα ήταν και ο άλλος εξίσου ωραίος), αλλά δυνάμει της μορφής που
του πρόσφερε η τέχνη.»
(Πλωτίνος, 5η Εννεάδα, Περί του νοητού κάλλους, μτφρ.Γιάννη Τζαβάρα)
Έτσι λέει ο Πλωτίνος και διαβάζοντάς τα αναρωτιέμαι κι εγώ με τη σειρά μου: μήπως η Καρυάτιδα τελικά δεν κλαίει; Μήπως μας φαίνεται εμάς ότι κλαίει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου